Σήμερα, 9 Νοεμβρίου 2015, το μεσημεράκι, βρεθήκαμε με το
συνάδελφο Θοδωρή Γρηγοριάδη στο Black Duck της
Κλαυθμώνος, στην εσωτερική πολύ όμορφη αυλή, ένα ραντεβού από καιρό υπεσχημένο
και για να ιδωθούμε αλλά και για να μου δώσει στο χέρι το καινούριο του
μυθιστόρημα «Ζωή μεθόρια». Ο Θοδωρής
συγκαταλέγεται στους Νεοέλληνες πεζογράφους που εκτιμώ πολύ, που
παρακολουθώ αδιαλείπτως από το πρώτο τους βιβλίο, και που –μα είναι πολύ λίγοι-
γι’ αυτούς το προσηγορικό συνάδελφος συμπαρασύρει στη σκέψη μου σεβασμό, ακόμα
και συγκίνηση. Από τους Κρυμμένους
ανθρώπους κιόλας με γοήτευε η σπάνια ικανότητά του να ανάγει σε μύθο το
καθημερινό οικείο βίωμα, και ιδίως όταν ετούτη την αναγωγή την καταφέρνει στην
περιοχή του μυστηριακού υπαινιγμού, (σαν από αξεδιάλυτα κατάλοιπα των κοντινών στον τόπο του αρχαίων θρακικών μυστηρίων), είδος
υπαινιγμού που αυτός εισήγαγε στα γράμματά μας.
(Για τον Θ. Γ. και εδώ.)
[Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Ζωή
μεθόρια, εκδόσεις Πατάκη, 2015, σελ. 267]
